कुनैबेला म पनि यस्तै गर्थे बाबाले नयाँ जाँग्या र कमिज किनेर ल्याइदिएको दिन संसारमा आफु जस्तो खुशी कोही नभएको कल्पना गर्दै कसम रात भर निन्द्रा नै लाग्थेन । सायद त्यस्तै भएको हुनुपर्छ मेरो ममितलाई झोला बोकी सकी बाहिर सकीभित्र गरिरहेको छ । घरी उता घरी यता गरीरहेको छ । सँधै जसो खाएर नअघाउने मेरो छोरा आज टन्न छ । मानौँ उसलाई जीवनको सबैभन्दा ठूलो खुशी हात परेको छ । यस्तो लागिरहेछ झोला हैन छोरालाई एकथान सपनाहरु पोको पो किनिदिएको रहेछु । छोरो जन्मीसकेपछि छोराको इच्छामा किनीदिएको यो सायद पहिलो पटक हुनुपर्छ ।

जीवनको कालान्तरमा आइपुग्दा आफना एकहुल सपनाहरु सित लुकामारी गरिरहेको छु । थाह छैन आमाले उपमा दिएको जीवनको बदला आमाको खुशी साटन सकेँ या सकिन । आमाको टालो हालेको चोली र धुजाधुजा परेको गुन्यु फेर्न सकेँ सकिन । थप्रै प्रश्नहरु सामु शालीक जस्तै उभिएको छु ।

टाढा हुँदा बाबालाई संसारै किनेर ल्याउनु भन्ने छोरा नजिक बाबाको शरीर उभिएको देखेपछि सबथोक बिर्सन्थ्यो । बाबाको जिन्दगी चैतमासको रुख जस्तै भएको के थाह उसलाई पात झरेर खग्रंग बनेको खन्जड रुखको ब्यथा के थाह उसलाई न दाउरा न सितल छहारीको काम गर्छ । हरीयाली भन्ने कुराले लात हानेर गएका बाबाको भोगाइ र नियतीप्रति अज्ञान हुनु छोराको के दोष, दोष त त्यो थियो । छोराले झोला बोकुन्जेल किन्न नसक्ने बाबाको बास्तविक्ता देखि खडेरी र सुखा मरुभुमी जस्तै अनुभूतीको संगालो बनेका बाबाको नियतीप्रति उसको के ध्यान हुनु । सम्पूर्ण पातहरु झरिसकेको एउटा बुढो रुख जस्तै ठिरिंग उभिएको दृश्यलाई सोच्दो हो यो लटरम्मा फलेको बृक्ष हो । यसो त सन्तानका लागि हरेक आमाबाबा लटरम्मा फलेको फल नै हुन ।

रातीको करिब साढे एक बजेको हुँदो हो । टेबुलमा रहेको मोबाइलको रिंगटोनले नराम्रै गरी कानमा बजारो प्राय रात्री कल नउठाउने म केहि बेर सोचमग्न बनेँ सोचे कसले झयाउ गर्यो यार भो नउठाउ कसको फोन हो । अनावश्यक रातिराति फोन गरेर डिस्टर्ब गछर्न यार । फोन आको पनि सपना जस्तै लागिरहेको थियो । लामै रिगंटोन बजेपछि अर्धनिन्द्रामै फोन उठाए नम्बर नहेरेरै हेलो भन्न भ्याएकै थियन मनुले भनिन छोरो ममति बेहोस् भयो । बेडमा भाइ सुर्यकिरण सुतिरहेका थिए । म भन्दा उनि पो छिटो ब्युझिएका रहेछन सायद रिंगटोनको कमाल हुनुपर्छ । दाइ साथीहरुलाई फोन गरेर अस्पताल लिने भन्नुस सुर्यको मोह थियो । सपना जस्तै ठानेको मलाई पत्याउन गारो भयो । फेरि रिडायल गरे मनु सुँक्कसुँक्क गरिरहेकी थिइन । सोचेँ सत्य रैछ ।

कुनैबेला म पनि यस्तै गर्थे बाबाले नयाँ जाँग्या र कमिज किनेर ल्याइदिएको दिन संसारमा आफु जस्तो खुशी कोही नभएको कल्पना गर्दै रात भर निन्द्रा नै लाग्थेन । सायद त्यस्तै भएको हुनुपर्छ मेरो ममितलाई झोला बोकी सकि बाहीर सकी भित्र गरीरहेको छ । घरी उता घरी यता गरीरहेको छ । सँधै जसो खाएर नअघाउने मेरो छोरा आज टन्न छ । मानौँ उसलाई जिवनको सबैभन्दा ठुलो खुशी हात परेको छ । यस्तो लागिरहेछ झोला हैन छोरालाई एकथान सपनाहरु पोको पो किनिदिएको रहेछु ।

जब समास्याहरुको पहाड अगाडि ठिरिंग उठछ मान्छे बिल्कुल रित्तो बन्छ रित्तो सम्पुर्ण कुराहरु हराए । बिकल्प बिहिन केहीक्षण चुपचाप बसेँ । र फेरी फोन गरेर भने आतिनु हुन्न केहि नआतेउ बिस्तारै ठिक हुन्छ । अलि बेशी ज्वरो आएर होला पानी पटी गरन । प्राथामीक उपचार गर हतासीयर समास्या सामाधान हुँदैन । समास्याको सामाधान सोचेर हुन्छ । सम्झाउनु खोजे मनु अलि बडी आतिन्छीन । उनको ब्यक्तीगत स्वभाव नै आतिने प्रकृतिको छ । यसमा जानकार म एक छिन नहडबडाएर कुरा गरेँ । सन्तान प्रतिको बाउ आमाको मायाको आयतानको सिमा नै नहुने रैछ ।

यसो त हरेक आमा बाउका एक मात्र सपना भनेका सन्तान हुन्छन् । भित्रैभित्रै मनले सीमा नाघेको छ । यदी कुनै बेला परेको संकटमा आफुभन्दा ठूला अविभाबकहरु कोही नहोस् र सम्झाउन सक्ने बातावरण नहोस् त परिवेश कस्तो हुन्छ । त्यस्तै भएको छ । पर सुतेका भाइ सुदिप र प्रकाश पनि ब्युझीसकेका छन् । रातको निशाचर समय मनुको छोरा ममित बेहोस शब्दले फन्को मारीरहेको छ । दिमागमा योजनाका अँक गणितहरु नाच्न थालेका छन् ।

भाइहरुको एकोहोर कुनै कुरा सुनेको छैन । सुनेपनि कानले सुन्न मानीरहेका छैनन् । अब बिकल्पको बिकल्प पनि थिएन र साथीहरुको सहयोगको खोजीमा भौतारीएँ घर नजिकै केही साथीहरु थिए । यसोत घरको केही दुरी नजिकै केहि हितैषी मानीने प्रियजनहरु पनि थिए । सोचेँ अब अप्ठेरोमा सम्झने न हो साथीहरुलाई भन्ठानेर साथीहरुलाई फोन डायल गरेँ करीब आठ नौ पटक फोन डायल गरेँ उठेन म्यासेज गरेँ अँह केहि लागेन । सोचेँ साथीहरु निन्द्रामा होलान बिचरा के उठाउन । मैले यति गर्दा गर्दै मनुले छोरालाई अस्पताल पुर्याएर भर्न गरी सकिछन् । त्यसपछि निदाउने अबसन बाँकी रहेन् । मनमा खुल्दुलीहरुको बाँडी उर्लेर आउन थाले मनलाई शान्त बनाउन फेसबुक अन गरेँ र एउटा स्टाटस पोष्टि दिएँँ ।

साथीहरुको हार्दिकताको आभारी रहेँ । मलेशीयाबाट बिबश जीले एकाबिहानै फोन गरेर यदी कुनै प्रकारको आर्थीक अप्ठेरो परे भन्नुहोला भनेर मात्र भन्दा खुशीले आखा रसाएका थिए । मलाई थाह छैन आँखा किन रसाए । अप्ठेरोमा साथीहरुको सामान्य शब्दले पनि कति प्रभाव पार्दा रहेछन भन्ने कुराको ज्वलन्त उदारहण टाढा खोज्न परेन । र केही साथीहरुले मेसेन्जरमा समेत हार्दीकता जनाउनु भयो । उहाँप्रति कृतज्ञ रहेँ मनमनै स्यालुट गरे । साथीहरुको अपार मायाले छाती गर्बिलो बन्यो । ढुक्क बने रात बित्यो र बिहान भयो । अफिस गएँ मन अशान्त थियो । बेचैन बेचैन थियो । स्थिती तनाब ग्रस्त बनेको थियो । जब मान्छेलाई कुनै कुराले मनलाई अशान्त बनाउछ । अरुले गरेका राम्रा कुरा पनि नराम्रा लाग्न थाल्दारहेछन त्यस्तै बनेको थियो मनस्थिती ।

मनलाई शान्त बनाउने आधारहरु बनेका थिए साथीहरुका बचनहरु । दुख र आपतको बेला मान्छेले बोली बचनको सहयोगले पनि कति मन हलुंगो बन्दो रहेछ । भन्ने कुराको जिबन्त प्रमाण बनेको छु ।

त्यस्तै अस्थीर मनस्थितीमा अफिस पुगेको थिएँ । काम गर्ने इच्छाशक्ति हनन् भैसकेको थियो । समाचार प्रमुख दाजु कृष्ण मल्लले स्टाटस हेरिसक्नु भएको रहेछ । दाजुले बाबुलाई गारो छ भने घर जाउ या यतै बोलाउ साथमा हामी छौँ चिन्ता नगर भन्दा छातीको चौडाइ नाप्नै सकेको थिइन । दाजुले सन्तान भन्दा ठुलो केहि हुँदैनन भनेर भन्दा कसम दाजु प्रतिको हार्दीकताले छाती फुक्क फुलेको थियो । तातो तावामा मकैको खाजा फुके सरीे । त्यस्तै आदरणीय सोम थापा ररा प्रसाद धिताल सरले जनाएको हार्दीकता र टेलिभिजनका साथीहरुले देखाएको सदभावले मनलाई हलुंगो बनाएको थियो । मनलाई शान्त बनाउने आधारहरु बनेका थिए साथीहरुका बचनहरु । दुख र आपतको बेला मान्छेले बोली बचनको सहयोगले पनि कति मन हलुंगो बन्दो रहेछ । भन्ने कुराको जिबन्त प्रमाण बनेको छु । साना साना कुराले पनि मन दुखाउने नारी स्वभाव भएको ठान्छुृ आफुलाई । घर जाने तयारीमा थिएँ तर गोजीमा सुक्को थिएन ।

कुरो उहि साथमा एउटा पुरानो ल्यापटप बाहेक अरु थिएन । अब सम्पतीको नाममा एउटा रितो झोला र ल्यापटप बाहेक अरु थिएन अन्तिम अबस्थामा त्यही झोलामा रहेको ल्यापटप बेचेर छोराको उपचार गर्ने मनशायमा पुगेँ ।जिवनका थुप्रै समास्याहरु यसरी नै टरेका छन । जिवनका धेरै घटनाक्रमहरुको संगालो थियो ल्यापटप जसमा जिवनका नानाभाँती सपनाहरु साँचेको छु । दुख सुख जस्तोसुकै परिबेशमा पनि ल्यापटपमै झुन्डीने बानी परेको मेरा लागि आमा बुवा भन्दा कम थिएन । अरु केहि कमाउन नसकेपनि केहि थान अनुभुतीहरु सजाएको थिए ल्यापटपमा । साँचेको थिएँ अनेक अनेक जिवन जिउने बहानाहरु ।

यदि ल्यापटप बेचियो भने झाेला पनि जिन्दगी जस्तै रित्तो खन्जर लाग्ने छ । यो झोला पनि जस्तो जिन्दगी रित्तिएको छ अब त्यस्तै गरी रित्तिने पक्का छ । मिडियाको सानो जागीरले के हुन्छ यार

जीवनका जस्तासुकै अप्ठयारा तारेभिरहरुमा पनि नगुमाउने बाचामा ऋण गरेर किनेको थिएँ । अब छोरालाई बचाउनका लागि बेच्नुछ सपनाहरुको दराज प्रिय ल्यापटप । कुनै अप्ठयाराहरु पनि नगुमाउने सर्तमा एउटा झोला पनि छ । सायद झोला सकेन्ड हेन्ड कसैले किन्थे भने समास्यामा त्यो पनि बेच्न पछि नपर्थे होला । झोला अचेल घर जस्तै लाग्न थालेको छ । अब ल्यापटब बेच्नुको बिकल्प थिएन । नत्र आर्थीक अप्ठेरो सामाधानको कुनै बिकल्प पनि त थिएन । यदि ल्यापटप बेचियो भने झाेला पनि जिन्दगी जस्तै रित्तो खन्जर लाग्ने छ । यो झोला पनि जस्तो जिन्दगी रित्तिएको छ अब त्यस्तै गरी रित्तिने पक्का छ । मिडियाको सानो जागीरले के हुन्छ यार अहिलेको महंगीमा कोठा भाडा तिर्न र खर्चपर्चमा ठिक्कै हुन्छ । एकजना साथीलाई कवाड मूल्यमा ल्यापटप बेचेर रित्तो झोला सहित लागेँ नेपालगन्ज तिर । सोचेँ जे गरीरहेको छु सन्तानका लागि गरीरहेको छु । जे गर्दै छु सन्तानकै लागि गर्दैछु । अबको उप्रान्त सन्तान भन्दा ठुलो जिवनमा अरु केहि हुनै सक्दैनन ।

अनलार्इन डबलीबाट