निश्चल ३ : १ बर्षको प्रतिक्षापछि उसले भेटेर भनि - अब म उमेशबिना बाँच्न सक्दिन मलाई बिर्सिदिनु

'मेरो घरमा मलाई माग्न आएको दिन चियामा चिनि हालेर दिन्छु अनि मान्छेको अगाडी त्यो चिया फल्नु हुन्छ की खानुहुन्छ ?'

खान्छु तर एउटा सर्तमा !

'कस्तो सर्त भनिस्यो न प्लिज'

चिनी चियामा हैन तिम्रो ओठमा राखेर दियौ भने ।

उ मेरो कुरा सुनेर मज्जाले हाँसी ।

उ घरमा आमा बाबा नभएको बेला पारेर फोन गर्थी । उसले मलाई १५ दिन फोन गर्दिन भनेकी थिई र गरिन पनि । म पनि उसको केहि काम होला नमिल्ने भनेर चित्त बुझाउथे । उ भन्थी -  सबै कुरा बुझ्ने 'हजुरको बानी देखेरै हो म हजुरप्रति फिदा भएको ।' 

उ एकदमै मुडी थिई । मन लाग्दा घण्टौ सम्म कुरा गर्थी । कहिले काही बोल्दा बोल्दै 'ल अहिले म बिजी भए है' भनेर फोन काट्थी । म उसलाई धेरै नै मायाँ गर्छु की सायद आफुलाई भन्दा पनि बढी । उसको प्रेमले म अगाडी बढ्नुको सट्टा पछाडि सर्न थालेको थिए म । पढाईलाई भन्दा बढी समय म उसलाई नै दिन्थे । उसकै कल पर्खन्थे र भेट्ने दिन कुरेर हतारिन्थे । 

साइबरमा गएर घण्टौ लगाएर इमेल लेख्थे । जसकारण मेरो पढाई बिग्रियो र मैले एक वर्ष गुमाउनु प¥यो । म फेरी काठमाण्डौ आएर एउटा स्कुलमा टिचिङ गर्न थाले । म स्कुल पछिको समय उसैसंग कुरा गरेर इन्टरनेटमा बिताउथे । उ कहिले काही अफलाइन भएको बेला उसैलाई इमेल लेख्थे । हरेक दिन हरेक घण्टा ऊ मरो कल्पनामा नाच्थी । म संगै भविश्यको लागि सपना बुन्थी । उसका हरेक कुरा सुन्न म लालाहित हुन्थे । 

पहिला पहिल ऊ अमेरिकका विभिन्न ठाउँहरुको नाउँ भन्थी । हामी टेक्सास को डलासमा बस्छौ, म गुगल म्यापबाट हेर्थे । उसले गाडी कुदाउन थाली र फोटो एचआइएसमा हाली । म उसको फोटो नयाँ ब्याकग्राउण्ड गलमका साथ हेरेर त्यसै मख्ख पर्थे । हामीविच सम्पूर्ण कुराहरु एक अर्का विच सेयर गथ्र्यौ । लाग्थ्यो सात समुन्द्र पारि भएर पनि ऊ मेरै नजिक र मसंगै छे । उ विनाको कुनै त्यतो क्षण म संग छैन । मैले बनाएको भविश्यको हरेका सपनामा ऊ हासेर आएकी छे ।

अर्को वर्षको मेरो परिक्षा नजिकिदै थिया । पोहोर पनि परिक्षा विग्रेकाले यस वर्ष जसरी भए पनि परिक्षा पास गर्नु पर्ने चुनौती मेरो सामु थियो । उ संग केहि दिन गफ स्थगित गरेर पढ्ने अनुमती मागे । तर परिक्षा पश्चात् जसरी भए पनि आइएलटिएस दिनु पर्ने शर्तकासाथ उसले हुन्छ भनी । म जोडतोड गरेर एउटा बाँकी रहेको बिषय पास गर्छु भनेर लागे । 

उता बुवालाई क्यान्सर भएको र अन्तिम अवस्थामा रहेको कुरा आमाले भरतपुर अस्पतालबाट जानकारी गराउनु भयो । अस्पताल जानु अगाडी खासै ठुलो लक्षण देखिएको थिएन तर अस्पताल धाएपछि रोग पत्ता लाग्यो र बुवालाई घरमा ल्याईयो । म स्कुलको टिचिङ छाडेर पुनः झापा फर्किए । बुवाको सेवा र फुर्सदको समयमा पढ्थे । दुर्भाग्यवस परिक्षाको ठिक १४ दिन अगाडी बुवा वित्नु भयो । मैले बुवाको कर्म काण्ड सकाएर १३ दिनको सेतो लुगा फेरियो । 

१४ औ दिनको परिक्षा पनि दिए । परिक्षा सकिएपछि फेरी घरबाट अलिकती टाढाको स्कुलमा पढाउन थाले । विहान विहान आइएलटिएसको तयारी कक्षा पनि जान थाले र वेलुका ट्युसन पढाउथे । समयको अभावमा कालीसंग मेरो दैनिक बोलचालमा कमी आएता पनि मायाँमा भने अलिकति पनि कमी आएको थिएन । हप्तामा एक÷दुई पटक मात्र फोनमा कुरा हुन थाल्यो । 

आजकाल उ पनि निकै बुझकी जस्ती भएकी छे । पहिले मैले फोनमा बोल्न भ्याईन भने पनि उ रिसाउथी तर आजकाल उ रिसाउन छाडेकी छे । तर मलाई थाहा ऊ चेन्ज भएकी छैन । खाली समय संग बुझ्न सकेकी मात्र हो । हरेक महिनाको मेरो तलवले उसलाई भनेर स–साना गिफ्ट किनेर एउटा झोलामा हाल्थे ।

४ वष पछी उसले नेपाल आउने कुरा गरेकी थिई । मेरो खुसीको सिमा नै थिएन । मलाई भुईमा खुट्टा नभई उडिरहेको महसुस भई रहेको थियो । ऊ आउने दिन तोकियो, मैले पनि स्कुलम विदा लिए ।

निश्चल २ : फोन उठाउनासाथ उसले रुदै भनि- म अमेरिका जाँदैछु, त्यसपछि उ हराई..

Trending : Big News, Literature